اشعار

کسی که حکم ولا از خود پیمبر داشت            دلی شبـیـه بهشت خـدا معـطـر داشت

کسی که نور نگاهش زلال باران بود            میان قاب دوچشمش همیشه کوثر داشت

منـبر شرف گرفت ز نـام مطهـرت            صدهـا ابـوبـصیر گـدایـنـد بر درت

هرکس نـشست چند دقـیقـه برابرت            عیسی شدست از نفس ذره پرورت

دوّمین بار است در شهر نبی، در سوخته           خانۀ اَمنی به دست یک ستمگـر سوخته

کمتر از خون گریه کردن حقّ این مرثیّه نیست           آسـتــان صــادق آل پــیـمـبـر سـوخــتـه

دارم هــوای تـربـت شـیـخ الائــمّـه            چـشمم به دست رحـمت شیخ الائمّه

منّت خدایی را که ما را خلق کرده            از خاک پای حـضرت شیخ الائـمّه

یکباره ریخت باده و ساغر شکسته شد           شیخ الائمه حـرمتـش آخـر شکـسته شد

آتـش گـرفـت بـار دگـر خــانــۀ عــلــی           شاید به ضربـۀ لـگـدی در شکـسته شد

کاش خاموش کُنَد اشک، مُصلایش را            کـاش گـیـرند کـمی زیـرِ بغـلهـایش را

او خودش خواسته تا روضۀ مادر گیرد            جُـرأتِ خـویش نـبـیـنـید مُـدارایـش را

کــاش مـی‌شــد بگـذارنــد مُهیـا گــردد           شبِ او صبـح به محـرابِ مصلا گردد

شبِ او صبح نشد، نیمه شب او را بردند           تا که با زخمِ زبان آن شبش احیا گردد

 پخش سبک   

صـادق آل مصطـفی، رفـته از دنـیـا            رخت عـزا شد بر تن مادرش زهرا

ای آسمان خون گریه کن در غم صادق            عـالـم شـد حـسـیـنـیـۀ مــاتـم صـادق

 پخش سبک   

ای به رخسار تو نـور سرمد            یوسف مرتـضی سبـط احـمـد

مـــیـــوۀ قــلــب ام ابـــیــهـــا            سـیّـدی جـعــفـر بـن مـحـمّــد

 پخش سبک   

آی عاشقی که میزنی به یاد غربتم به سینه           انشالله قسمتت بشه به زودی مکه ومدینه

هـنوزم تو گـوش تاریخ           سوز اشک و ناله هامه

 پخش سبک   

ما که همیشه سرخوش شمیمی از شقایقیم           شیعه که نه، ولی محـبـین امامِ صادقـیم

ای، نور خدایی، که باوفایی، مارو قبول کن، واسه گدایی

 پخش سبک   

به گوش عرشیان هر دم، رسد افغان من مادر           زده زهر جفا آتش، به جسم و جان من مـادر

ز دست دشمنان دین، چه محنت ها که دیدم من           شب و روز از ستمهاشان، مصیبت ها کشیدم من

امروز، روز ناله و انـدوه و ماتم است           روز عـــزای اشــرف اولاد آدم اسـت

چیزی شبیه روز حسین و محرّم است           باز این چه شورش است که در خلق عالم است

همان امـام که احـیـا نـمود مکـتب را            بنا گـذاشت به عـالـم ستون مذهب را

به علم و حکمت و ایمان خویش روشن کرد            در آسـمـان امامت هـزار کـوکـب را

آتـش گـرفـتـه بــارِ دگــر آشــیــانــه ات           چون شعله ها گرفـتـه ام امشب بهانه ات

هر گوشه ای که می نگرم خاطراتِ توست           اینجا پُر است گوشه به گوشه نشانه ات

آتـشـی بـاز فـراهـم شده و بر در خورد           دست زهرا وسط عرش به روی سر خورد

به همه اهل جهان موی سفیدش می گفت:           چه قدر خون دل از کینۀ این لشکر خورد

ای صحن خاکی حـرمت دلـربـاتـرین            گرد و غـبـار مـرقـد تو کـیـمـیـاتـرین

در ذهن ما حریم شما فوق جنّت است            ای گــنــبــد نـداشـتـۀ تـو طـلا تــریـن

 پخش سبک   

کـشـتـۀ زهـر جـفا یا مولا یا مولا            صـادق آل عـبـا یـا مـولا یـا مولا

از بار غـم خـمیدی واویلا واویلا            چه ستـمها کـشیـدی واویلا واویلا

 پخش سبک   

تــجــلّــی حــق، آبــروی ولایــی            وَ روشـنـگــرِ دیــدۀ مــاسِــوایــی

سـلام خـدا بـر تـو یـا حـجـت الله            که تو صـادقِ آلِ خـیـرُ الـوَرایـی

 پخش سبک   

جانم به فدای تو، ای یوسف پیغمبر            ای ذرّیۀ زهـرا، آیات خوشِ کـوثر

ای نـور حـقـایق، بر هر دل عـاشق            ای جلوۀ رحمت، یا حضرت صادق